چكيده‌ - ساختمان سلف مرکزي دانشگاه اصفهان با زيربناي 4300 مترمربع که 3850 مترمربع آن داراي کاربري غذا خوري، آشپزخانه، انبار و سرد خانه و450 مترمربع ديگر آن شامل اتاقهاي تهويه و نظارت مي باشد در ناحيه جنوبي دانشگاه واقع شده است. اين ساختمان در سال 1374 به صورت اسکلت پيش ساخته بتن آرمه طرح و اجرا گرديده است و هم اکنون تنها شامل سقف، تير، ستون و فونداسيون و بدون هيچ گونه پوشش غير سازه اي موجود مي باشد. در طول سال هاي 1385 و 1386 مطالعات بهسازي لرزه اي بر روي اين ساختمان به منظور بررسي وضعيت اجزاء سازه اي براساس آئين نامه ها و استاندارد هاي معتبر و ارائه طرح مقاوم سازي در صورت نياز انجام گرفته است. در اين مقاله نتايج حاصل از اين مطالعات ارائه مي گردد.

كليد واژه- بهسازي لرزه اي، سلف سرويس مرکزي دانشگاه اصفهان

1- مقدمه

جهت بررسي وضعيت باربري وکنترل رفتار سازه سلف مرکزي دانشگاه اصفهان (شکل 1) در اثر زلزله سازه ساختمان موجود مدل سازي کامپيوتري شد و توسط آئين نامه هاي موجود مورد بررسي قرار گرفت و بر اساس ضعف هاي مشاهده شده 9 راهکار جهت بهسازي لرزه اي ارائه گرديد] 3-1[. طي جلسه برگزار شده با حضور نمايندگان کارفرما و مشاور طرح  گزينه 1 از 9 گزينه پيشنهادي (مبني بر تقويت المان هاي ضعيف (ستون ها يا تيرها) و اضافه کردن کلاف هاي فولادي شرقي - غربي (خرپاهاي فولادي)) مورد تاييد قرار گرفت. بر اين اساس بهجز چهار ستون بقيه المان ها ضعف باربري نداشتند که براي تقويت باربري خمشي اين چهار ستون از ورق های FRP (شکل 2) و براي حفظ پايداري سقف در اثر نيروي اينرسي بوجود آمده طي زلزله نيز از سيستم خرپاهاي فولادي که در جهت شرقي - غربي به تير ها و ستونهاي بتني متصل مي شوند (شکل 3) استفاده شد.

1-   پيکر بندي ساختمان

ساختمان کلي شامل سه ساختمان جدا شده توسط دو درز انقطاع و از نوع بتن آرمه مي باشد که اعضاي تير، ستون و دال هاي سقف آن به صورت پيش ساخته تهيه شده اند. فونداسيون ساختمان بتني درجا و به صورت گلداني مي باشد که ستون هاي بتني پيش ساخته در داخل آنها قرار گرفته اند و از چهار طرف درز 5 سانتي متري باقي مانده باگروت پر شده است که به سبب نوع عملکرد آنها را مي توان مناسب در انتقال خمش و فشار دانست اتصال تيرهاي پيش ساخته و پيش تنيده بتني که فقط در امتداد شمالي-جنوبي قرار گرفته اند به ستون ها به صورت نشسته بر روي ستون ها مي باشد که به دليل نوع عملکرد آنها را  مي توان ساده در نظر گرفت (جهت انتقال برش زلزله از يک آرماتور که از سر ستون خارج شده و به داخل انتهاي تير بتني رفته بهره گرفته شده است). براي پوشش سقف نيز از دال هايي با عرض 120 سانتي متر در جهت شرقي- غربي استفاده شده که جهت انتقال نيروي ديافراگم سقف، دو انتهاي آنها توسط تعدادي آرماتور به داخل شناژ روي تيرهاي اصلي فرو رفته و اين شناژ به عرض 30-25 سانتي متري با بتن پر شده است.