تاریخچه شوینده

نشانه به جا مانده از مصر باستان حاکی از آن است که در ان زمان عامل شوینده ، یک جفت پای فرو برده شده در آب بود. زیرا در آن زمان راه مطلوب برای شستن لباس ها لگد کوب کردن آنها بود. فولنس های رم قدیم در آمد شان را بوسیله ی شستن لباس ها با پا هایشان به دست  می آورند . فرآیند شستشو در آن زمان خیلی ساده بود. رختشویخانه ها از هر نوع، یک رفتار صرفاً مکانیکی شامل: ضربه زدن، لگد کوب کردن، ساییدن و روشهای مشابه آن داشتند. از زمان های خیلی دور شناخته شده بود که به هر حال قدرت شویندگی آب ممکن است از راه های مختلف افزایش یابد. برای مثال مشخص شد که آب باران از آب معمولی برای شستشو بسیار مناسب تر است. همچنیین آب گرم قدرت شویندگی بیشتری از آب سرد دارد و این افزایش دما به نظر می رسد اثر آب را بهبود می بخشد.

  مصری ها  از سود (کربنات سدیم) برای افزایش قدرت شویندگی استفاده می کردند. از این آب بعداً همراه سدیم سیلیکات برای ساختن آب نرم تر به عنوان مکمل استفاده کردند. این دو ماده پایه ای اولین شوینده تجاری را تشکیل دادند که آن را شرکت برجسته آلمانی henkels bleichsodo  در سال 1878 معرفی کرد.استفاده از صابون از زمان قدیم شناخته شده بود. این محصول از تشکیل یک ماده غیر فعال معروف به "صابون آهکی" جلوگیری می کند، و در نتیجه رختشویخانه ها دیگر به وسیله ی باقیمانده های نامحلول صابون دچار انسداد نمی شوند.صابون قدیمی ترین ماده فعال سطحی(surfactant)   می باشد که بوسیله ی گالس در 2500 سال قبل از میلاد شناخته شد . روی هم رفته گالس، با این کشف اعتبار زیادی یافت. برای بیشتر از 3000 سال ، صابون به طور جدی به عنوان یک ماده روغنی- خصوصاً روغن مو- و به عنوان اصلاح کننده مورد توجه بود. تنها در 1000 سال گذشته صابون به عنوان عامل اساسی برای شستشو مورد استفاده قرار گرفته است. صابون تا زمانی که راه اصلی برای تولید مواد مورد نیاز برای صابونی شدن فراوان کشف شد، مطرح بود. در اوایل قرن بیستم و با شروع اولین شوینده خود کار (1907) جایش را به عنوان یک عامل در سیستم های چند جزئی برای شستشو عادی پارچه ها پیدا کرد . در اینجا صابون با سازنده هایی همچون کربنات سدیم ، سیلیکات سدیم ، و پربورات سدیم، ترکیب می شود.